Stonoga

     Zawsze myślałem, że stonoga jest gąsienicą, piękną, kolorową gąsienicą o stu parach odnóży. Niestety, stonoga jest zwykłym, szarym skorupiakiem z rodziny równonogów. Nieraz w wilgotnym środowisku, pod jakimś kamieniem, przypadkowo odkrytym możemy je zobaczyć. Mają długość do 18 mm, pancerz chitynowy, spod którego widoczne jest 7 par odnóży krocznych. Na głowie wystające czułki, a po bokach osadzone oczy zwierzęcia.

     Żyją tylko w wilgotnym środowisku, ponieważ w suchych i nasłonecznionych miejscach mogłyby wyschnąć na śmierć. Żyją pod odstającą korą drzew i w butwiejących kłodach drewna, w ruinach zamków, na cmentarzach. Kiedy środowisko im nie odpowiada, szukają schronienia w piwnicach i szklarniach. Żywią się butwiejącymi szczątkami roślin i zwierząt, rzadziej świeżymi roślinami. Nieraz zjadają szczątki swoich współbratymców, a nawet ich samych w aktach kanibalizmu.

     Stonogi jak to stonogi, wyrządzają wiele szkód. Poluje się na nie zastawiając wabiki z wilgotnymi wiórkami drzewnymi. Możemy je też wabić, wykładając plastry ziemniaka, lub marchwi, oraz płatki owsiane. Sprzymierzeńcami człowieka w walce ze stonogami są jaszczurki, dla których stonogi są łakomym kąskiem pożywienia.

     Może to niektórych zdziwić, ale stonogi są jadalne. Wystarczy je tylko ugotować.

Z.W.