Pod strzechą

Lubicie piękne, nowe domy o interesującej architekturze? Nieraz zamiast dachówek, czy blachy stosuje się pokrycie dachu strzechą. Wygląda to bardzo interesująco, ale i również jest ekologiczne, ponieważ dach taki posiada doskonałe warunki termoizolacyjne pozwalające na utrzymanie ciepła zimą, a latem zapewnia przyjazny chłód. Materiał ten pozwala na dowolne kształtowanie zaokrągleń, co daje nieograniczone możliwości spełniania wymyślnych kształtów. Strzecha budowana jest najczęściej z trzciny. 

Taki dach trzcinowy może odgrywać doskonale swoją rolę nawet 80 lat. Trzcina po kontakcie z wodą sama się konserwuje, ponieważ zawiera składniki woskowe, a również krzemionkę, która powoduje zwiększenie grubości i poprzez to również wytrzymałości na warunki atmosferyczne.

Przy projektowaniu trzeba jednak pamiętać, aby zachować odpowiedni spad dachu, pomiędzy 40^o a 45^o. Sama strzecha jest odporna na działanie ognia, ale można to jeszcze wzmocnić poprzez stosowanie odpowiednich środków. Ponieważ podczas deszczu przemaka na głębokość do 3 cm (ale jest wodoszczelna) zbyteczne jest stosowanie rynien i rur spustowych.

Dawniej jednak strzechy budowane były ze słomy. Najczęściej była to słoma żytnia. Trzeba ją było skosić wcześnie, kiedy była jeszcze zielona. Musiała być dokładnie wymłócona, aby nie zawierała żadnych ziaren (mogły się w niej zalęgnąć np. myszy) i dobrze "wytrzęsiona", aby nie było w niej traw, chwastów, czy krótkich źdźbeł. Były dwie techniki kładzenia: kłosami do góry, bądź kłosami na dół. Ta pierwsza technika wymagała mniej słomy, przez co była powszechniejsza, lecz niestety była mniej trwała. Cóż, w ogóle dawne strzechy nie były trwałe, ale za to po każdym deszczu można było je sobie samemu naprawić.

Rzemieślnik, który budował takie dachy nazywał się strzecharzem i, jako że wszystkie wiejskie chałupy miały takie pokrycie dachowe, nie narzekał na brak pracy.

Poniżej zamieszczamy zdjęcia tych starych strzech oraz nowych o przyciągających oczy kształtach.

Z.W.