Twoje źródło informacji o ciekawych atrakcjach i wygodnych noclegach w Polsce.
Żyły kiedyś sobie dawno, dawno temu, w średniowiecznym mieście Rouen, położonym nad Sekwaną złośliwe i krwiożercze potwory wodne. Zatapiały statki, napadały na ludzi, powodowały powodzie, słowem czyniły wielkie spustoszenia. Nie pomogły ofiary składane tym potworom, ich działalność okrutna trwała nadal. Nazywano je gargulcami.
Na pomysł, aby je udobruchać, wpadł ksiądz Roman, późniejszy święty. Wybudował kościół, w którym gargulce stały się elementem architektonicznym. Od tej pory złe potwory zostały ujarzmione i zaklęte w kamieniu.
Mało tego, zaczęły pomagać ludziom, ponieważ umieszczane były zwykle w takim miejscu, aby odprowadzały wodę deszczową poza zasięg muru. Odstraszają również złe moce i pełnią funkcję opiekuńczą powierzonych im budowli.
Słowo gargulec (ang. gargoyle) pochodzi od starofrancuskiego słowa gargouille oznaczającego gardziel. Można też powiedzieć, że dźwięk tego wyrazu przypomina odgłos powstający przy płukaniu gardła, a podczas deszczu odgłos odprowadzanej z rynny wody. Poprzez tę funkcję urządzenia te nazywane są też rzygaczami, rzadziej plwaczami.
Rzygacze przybierają różne formy. Często są one groteskowe, nierealne. Postacie zwierząt, nierzadko jako hybrydy z wydłużonymi szyjami i pyskami, z błoniastymi skrzydłami, pazurami i rogami. Nieraz są to postacie ludzi, nawet tych żyjących wówczas.
Uważajmy jednak na gargulce. Potrafią być złośliwe. To nic, że zrobione są z kamienia, one tylko udają kamienne rzeźby. W rzeczywistości trwają w bezruchu, bo jak każdy drapieżnik, oczekują właściwego momentu do ataku. Atakują, aby zadać ból i cierpienie, którymi się żywią. Nie zbliżajmy się więc wieczorami do budynków strzeżonych przez gargulce, a jeśli już musimy przejść obok, rozglądajmy się dookoła, czy nie ujrzymy nad sobą zbliżającego się cienia i nie usłyszymy łopotu kamiennych skrzydeł i gardłowego skrzeku gargulca.
Na zdjęciach poniżej przedstawiamy różne typy gargulców i gargulców- rzygaczy.
Z.W.
